Таван залуу...таван аав
Сана даа, хоёр намын гишүүд нэгдээд, төрийн ордноос гарч, түшээгийн суудлаасаа гулсан талбай дээр жагсаж байсан түүх Монголын улс төрд өмнө нь байсан бил үү? Амин хувийн ажлаа амжуулаад, албан тушаалын наймаанд оролцоод, шагналаа аваад, шархаа нөхөөд явж байхыг нь хэн байг гээв? Үүнээс өөр сонголт үгүй, үүнээс өөр арга үгүй гэдэг чинь л энэ. Тэр Энхболд гэдэг хүнийг намынх нь бага хурлын гишүүдийн 95 хувь, УИХ-ын 40 гишүүн огцруулахаар гараа өргөлөө. Гэвч болсонгүй. Төлөөлөн тэмцэж буй таван залуу энэ байна. Тэднийг муул, гоочил, хэлмэгдүүл, хэлэх хэлэхгүйгээр доромжил. Гэхдээ нэг л юмыг ойлго. Дахиад ингээд зориглоод, шуудраад гараад ирэх залуусыг хаанаас олох вэ, хэдэн жилээр хүлээх вэ? Хүлээсэн, тэвчсэн олон олон оны дараах оновчтой мөч аль хэдийнэ бидний өмнө тулж ирснийг тэд сануулж байна.
Адилхан л аавын хөвгүүд. Тэдний ард сэтгэлээ зовоон түгшиж суугаа төрүүлсэн аав ээж, чимээ чагнан хүлээсэн гэр бүл, айл болгонд байдаг асуудлууд бий. Гэхдээ тэд өнөөдөр энэ бүхнээ хойш тавиад авлигад идэгдсэн төрийг, ядууралд нэрвэгдсэн нийгмээ засахаар зориглолоо. Тэд хэн ч байж болно. Тийм боловч монголчуудын 27 жилийн турш хүлээсэн, тэвчсэн, мөрөөдсөн тэмцэл энэ биш гэж үү? Өөр юу хүлээсэн юм бэ? Тэмцэл өөрчлөлтийг бурхнаас хүлээгээд, тэнгэрээс горьдоод байгаа юм уу? Тэгвэл бурхандаа өвдгөө цоортол мөргөөд, тэнгэртээ гараа чилтэл өргөлөө өргөөд байж л байхгүй юу.
Үнэндээ бол эгэл аавууд, энгийн иргэд, жирийн л ээжүүд түүнийг чинь авчирдаг юм. Учир нь ямар эх оронд үр хүүхдээ үлдээхээ шийдэхийн тулд шүү дээ! Таван залуу, таван аав...тэдний цээжинд биднийхтэй л адил шаналдаг, шархирдаг, уйлдаг, урсдаг зүрх цохилж буй. Тиймээс ч шударга бусыг сөрөн зогсож буй юм. Эсвэл сөхрөх ёстой байсан юм уу? Сөхрөөд унахаар нь сөрсөнгүй гэж дахиад л балбах уу? Зүрхээ чагнаарай, сэтгэлээ сонсоорой, тэгээд тэдэнтэй хамт байгаарай. Тэгж байж л урагшаа алхана, ухрах зам угаасаа байхгүй! Ард чинь утаа, ядуурал, албан тушаалын наймаа, авлигал, өвчин зовлон, өнчрөл хүлээж байхад ухраад хаачих юм бэ?
Эмүжин
